Deze week is het Baby Loss Awareness Week. Een week waarin er wereldwijd stilgestaan wordt bij babysterfte. Er zijn veel ouders die een dergelijke ervaring hebben meegemaakt door b.v. een miskraam, zwangerschapsbeëindiging, stilgeboorte of overlijden vlak na geboorte. Sommige ervaringen hiervan komen vaker voor dan anderen maar allemaal gaan ze gepaard met veel verdriet en vaak ook een gevoel van isolatie en eenzaamheid omdat er weinig over gesproken wordt en we in onze samenleving niet goed weten hoe om te gaan met rouw en verlies.
Er is namelijk nog altijd veel onbegrip en onwetendheid over dit onderwerp. Hoe kort baby’s ook maar hebben mogen leven, ze bestaan en hun ouders zijn papa of mama! Graag deel ik daarom het verhaal van Mariska en Ruud. Om stil te staan bij alle ouders die een baby zijn verloren maar ook om het taboe hierover te doorbreken. Hierbij het verhaal van Jip.
‘We hoopten op een tweede kindje en waren heel blij toen ik begin 2021 zwanger bleek te zijn. Wel voorzichtig blij, want ik had al eens een miskraam gehad, dus we kenden de pijn en teleurstelling van het verlies van een zwangerschap.
Toch waren we niet voorbereid op het instorten van onze wereld tijdens de termijnecho van 13 weken. Daar was hij, onze kleine baby, levend en wel. Maar de arts werd stil, en op het scherm konden we zelf al zien dat er iets mis was. Een megablaas die groter was dan de baby’s hoofd, en de arts wees op extra misvormingen aan zijn lichaam. “Zeer ernstig”, zei ze terwijl haar ogen medelijden toonden.
We werden doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis, en er volgden moeilijke weken van meer echo’s, specialisten, testen. Slapeloze nachten, en eindeloos zoeken op internet naar meer informatie over prognose; naar hoop of zekerheid. Met elke ziekenhuisafspraak bleken de afwijkingen ernstiger, en de lijst langer. We kregen te horen dat we aan de verkeerde, ernstige kant van de schaal zaten, met zeer slechte prognose.
Wat wilden we graag onze baby een kans geven, en voor hem vechten. Maar we wilden hem ook pijn en lijden besparen, dat hij zeker zou hebben als hij al de zwangerschap en bevalling zou overleven. We namen de onmogelijke beslissing om de zeer gewenste zwangerschap af te breken. Op 27 april 2021 werd ons zoontje Jip geboren.
Ik beviel op dezelfde kraamafdeling waar andere moeders hun gezonde, levende baby’s verwelkomden. De wetenschap dat ons hallo ook een afscheid zou worden brak mijn hart, en we hebben allebei nog nooit zoveel gehuild als die dag. We mochten Jip enkele uren vasthouden. We praatten tegen hem, zongen een liedje, namen foto’s en kusten hem alsof het de laatste keer was – wat het ook was. Voor ons was hij prachtig. Zo klein, zo groot als onze handen, maar al zo compleet – met teentjes, vingertjes, nageltjes zelfs, oren en een perfect gevormd mondje.
Het allerlaatste afscheid en hem achterlaten was het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. De maanden sinds dat afscheid waren zwaar en vol verdriet. En ook nu, bijna 1,5 jaar later, voel ik de leegte en het gemis. Van Jip, en dat we nooit met hem herinneringen zullen maken. Het besef van “wat had kunnen zijn” is er altijd en overal.
Jip heeft een blijvend plekje in ons leven en gezin, en het is fijn om dit tastbaar te maken. We hadden al snel de wens voor een memorybox, maar het heeft een tijd geduurd voordat we de moed hadden om echt te gaan zoeken. En voordat we hadden gevonden wat goed voelde. Het contact met Franka was meteen heel warm en vertrouwd. Alsof al het wachten zo had moeten zijn, tot we haar gevonden hadden. De gegraveerde doos is prachtig geworden, nog mooier dan we hoopten. Hij heeft een mooi plekje in onze woonkamer, en bevat nu foto’s, ontvangen kaartjes en troostcadeaus. Zodat Jip nooit vergeten wordt.’
Op 15 oktober zal er om 19:00 uur (lokale tijd) wereldwijd een ‘wave of light’ zijn waarbij over de hele wereld kaarsjes aangestoken worden ter nagedachtenis aan alle overleden baby’s. Ik zal een kaarsje branden voor Jip maar ook voor alle andere baby’s die gemist worden. Brand jij een kaarsje mee?
Dank je wel Mariska en Ruud voor het delen van jullie verhaal.
