‘Er is geen kans op leven buiten de baarmoeder’, zegt de arts…

Yes!!! Ik ben zwanger!
Niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren, maar we zijn ontzettend blij. Een paar weken hebben mijn vriend en ik een geheim dat we nog niet delen met onze omgeving. Onze gedachte is om eerst een goede echo af te wachten. En ja, echo na echo is het goed nieuws en dus was het tijd om het te vertellen aan iedereen. Wat zijn we blij! Maar dan, tijdens een controle bij de verloskundige krijgen we toch te horen dat er iets te zien is op de echo. Het blijft een beetje vaag wat er precies aan de hand is, maar we krijgen een verwijzing voor een gespecialiseerde echo in Maastricht.

Tijdens deze echo is de spanning om te snijden. De echoscopiste benoemt de verschillende organen en legt uit dat het er allemaal goed uitziet. Maar dan krijgen we geen updates meer. Ik kijk mijn vriend aan en hij kijkt met een gespannen blik terug. De arts komt erbij, kijkt mee en benoemt wat dingen waarvan ik de betekenis niet begrijp. De echo wordt afgerond en we worden naar de wachtkamer gebracht. Minuten duren uren wanneer we weer worden binnengeroepen door de arts.
Dan legt hij uit iets gezien te hebben aan de longen. Het zou gaan om CHAOS, ofwel het Congenital High Airway Obstruction Syndrome. Bij dit syndroom is er een obstructie bij de longen waardoor er weinig tot geen levensvatbaarheid is…
Allerlei vragen schieten door mijn hoofd. Waarom kan er niet geopereerd worden? Wat kan er aan gedaan worden? Hoeveel kindjes worden hiermee geboren? Even hoop ik dat ze het niet goed gezien hebben maar de arts benadrukt nogmaals dat we er vanuit moeten gaan dat ons kindje geen kans op leven heeft.
Stil en ontdaan lopen we naar de auto. Eenmaal in de auto vraagt mijn vriend of ik besef wat er is gezegd. Ik blijf nadenken. Hoe kan dit nou? Wat heb ik fout gedaan? Waarom? Tijdens de autorit bellen we meteen onze ouders. Maar wanneer ik mijn ouders aan de lijn krijg, breek ik. Ik kom niet meer op de woorden, heb weinig gedachten en het enige wat er nog is, is verdriet…

2 weken later krijgen we nog een echo en het is wederom slecht nieuws. De vochtontwikkeling is zoveel erger waardoor er geen kans meer is op een leven buiten de baarmoeder. Na nogmaals een gesprek te hebben gehad met verschillende artsen, wordt er besloten de bevalling, vroegtijdig, in te leiden.

Na een zwangerschap van inmiddels 20 weken, is de dag van de inleiding een achtbaan van emoties. Er verstrijken uren zonder dat we veel praten. De ontsluiting komt moeizaam op gang. Alles wordt klaargelegd en nu is het moment daar..9 centimeter ontsluiting en als het gaat mag ik beginnen met persen. En daar zijn dan de echte persweeën. De beentjes komen eerst en dan het buikje. Maar dan houden de weeën op. ‘Wat nu?’ roep ik in paniek. De gynaecoloog blijft rustig en geeft aan dat we wachten op de volgende wee. Deze komt al snel. Opnieuw pers ik met veel kracht en wordt onze zoon geboren.
Het is stil in de kamer, niemand zegt iets. Geen gehuil van onze baby. Geen felicitatie van de verloskundige of gynaecoloog. Geen tranen van geluk en opluchting. Nee… alleen tranen van verdriet.
De verpleegkundige neemt onze zoon van de verloskundige aan. Ik weet niet wat ik voel. Dan grijpt de gynaecoloog in en gaat het ineens heel snel. Vanwege het heftige bloedverlies moet ik direct geopereerd worden. Ik word meteen met mijn bed naar de gang gereden, richting de operatiekamer. Ik raak in paniek. Ik heb mijn zoon niet gezien. Waar is hij? Aan de overdracht van de arts naar het operatieteam merk ik dat er spoed achter zit en voor ik het weet lig ik op de operatiekamer. De anesthesist geeft aan goed voor me te gaan zorgen.
De verdovingsvloeistof loopt inmiddels door mijn infuuslijn. Terwijl ik langzaam in slaap val is het enige waar ik nog aan kan denken (maar niet hardop zeg)… ik heb onze zoon nog niet gezien!

Dan word ik wakker. Ik wil roepen maar ik krijg er amper geluid uit. Dan maar zwaaien naar de verpleegkundige. Ze ziet me en ik maak haar gelijk duidelijk dat ik graag naar de afdeling wil. Ze gaat overleggen. Na een eeuwigheid, zo voelt het tenminste, komt de verpleegkundige mij ophalen. Mijn vriend is bij onze zoon gebleven. Fijn, dan is hij niet alleen. Ik word met mijn bed de kamer opgereden. Eindelijk mag ik hem vasthouden, onze zoon Noah!

De tranen rollen over mijn wangen, ohhh wat is hij knap! Zo trots!! Wat hou ik toch ontzettend veel van hem. Hij moet voor altijd bij me blijven. Meteen bellen we onze ouders en broers want zij zitten al met heel veel spanning te wachten op ons telefoontje. We willen graag dat ze allemaal meteen komen kijken, zo trots zijn we op Noah. Daarna gaan we de nacht in. De hele nacht heb ik na liggen denken wat er nu eigenlijk de uren ervoor precies gebeurd is als de dag erna alweer de vraag komt hoe nu verder. Er zijn verschillende mogelijkheden. We kunnen Noah achterlaten in het mortuarium en hij zal dan met andere sterrenkindjes gecremeerd worden. Of we regelen zelf een begrafenis/crematie. Eigenlijk willen we het allebei niet. Hoe moet je deze keuze nu maken? We geven aan dat we er nog over na willen denken. De hele dag heb ik er echter niet aan gedacht. Ik ben druk met knuffelen, vasthouden en foto`s maken van onze Noah. De moeilijke beslissing wil ik zo lang mogelijk uitstellen…
De verpleegkundige heeft door dat we eigenlijk nog geen beslissing willen en kunnen nemen. Dus stelt ze voor om Noah een paar dagen mee naar huis te nemen. Dat willen we heel graag. Even samen thuis zijn, zijn kamertje laten zien en ongestoord kunnen knuffelen. Uiteindelijk besluiten we om zelf een crematie te regelen zodat Noah later voor altijd mee naar huis kan.

De dag van de crematie is verschrikkelijk. De hele ochtend knuffel ik met Noah. Na de crematie zijn we erg emotioneel en voel ik een stekende pijn in mijn hart, het gevoel alsof er een stukje af is gebroken. Na thuiskomst zijn we maar naar bed gegaan om deze dag zo snel mogelijk te vergeten. Maar dan begint het pas.
De volgende dag gaat mijn vriend ‘gewoon’ weer naar zijn werk. Ik zit thuis en heb eigenlijk geen zin om uit bed te komen. Maar familie en vrienden willen heel graag langskomen. Iedere dag heb ik wel met mensen afgesproken om langs te komen zodat ik maar uit bed kom om dit bezoek te ontvangen.

En tijdens één van deze bezoekjes krijg ik de tip van Box of Memories. Ik heb zoveel spulletjes gekocht en ontvangen en ik heb geen idee waar deze op te bergen. Zo had ik al verschillende kleertjes gekocht, zijn er in het ziekenhuis meerdere voet- en handafdrukjes gemaakt, hebben we hydrofiele doeken waar Noah in heeft gelegen en natuurlijk hebben we ontzettend veel kaartjes met lieve teksten gekregen.
Van mijn ouders hebben we mooie koffertjes gekregen maar daar passen niet alle spullen en kaartjes in.
Op de site van Box of Memories staan heel veel voorbeelden met foto`s van boxen in verschillende soorten en maten. Veel gepersonaliseerde boxen die gelinkt zijn aan een geboortekaartje of aan bijvoorbeeld de huwelijksuitnodiging of gewoon eenvoudig met alleen een naam.
Via de mail neen ik contact op met Box of Memories om te bekijken wat de mogelijkheden precies zijn. Ik krijg meteen een snelle reactie terug van Franka. Omdat ik het prettig vind om persoonlijk langs te komen besluiten we een afspraak te maken om samen het ontwerp van de box te bespreken.
Tijdens dit gesprek kan ik aangeven wat ik belangrijk en mooi vind. Ook word ik geholpen met advies over dingen waar we zelf over twijfelen.
Na een paar weken levertijd kunnen we de box ophalen. Prachtig is hij geworden! Nog mooier dan in mijn gedachten. Meteen bij thuiskomst bergen we al wat spulletjes van Noah in de box op. De box plaatsen we op een mooi plekje in de huiskamer en we krijgen hier veel complimenten op.

Ik ben blij dat we de keuze hebben gemaakt om een Box of Memories voor Noah te laten maken. Zijn spulletjes zijn waardevol voor ons en om deze dan in een doos op zolder te leggen voelde niet goed. We vinden het belangrijk dat Noah voor altijd in ons leven aanwezig is. Vandaar dat we er ook voor hebben gekozen om zijn Box of Memories in de huiskamer neer te zetten zodat we zo nu en dan ook zijn spulletjes er weer bij kunnen pakken. De spulletjes die ons terugbrengen in gedachten… naar Noah.

Mandy.

Ik dank Mandy voor het delen en schrijven van haar verhaal.

Heb jij een Box of Memories gekocht (of wil je deze gaan aanschaffen) en heb jij ook een verhaal wat je wil vertellen? Laat het me weten via info@boxofmemories.nl