Mijn moeder vocht voor haar leven, en toen stierf mijn vader…

Wanneer mijn oud collega Moniek een aantal jaar geleden bij me aanklopte, had ik nooit verwacht dat we dit allemaal samen mee gingen maken. Verdrietig maar dankbaar dat ik dit bijzondere verhaal van haar mag delen.

‘Mijn broer en ik zijn opgegroeid in een heel hecht gezin. Onze moeder heeft heel wat tegenslagen gekend in haar leven. Nadat ze in 2017 voor de derde keer ernstig ziek bleek, was ze vastberaden om het ook dit keer te overwinnen. Ze was in 2015 voor het eerst oma geworden, van mijn oudste zoon. Ze genoot intens van hem en ze moest en zou haar kleinzoon op zien groeien. Helaas mocht dat niet zo zijn. Eind 2017 werd duidelijk dat ze dit keer niet meer beter zou worden. Een mokerslag, voor ons allemaal. Maar al snel ging de knop om. Ze heeft er alles, maar dan ook alles aan gedaan om zo lang mogelijk bij ons te kunnen blijven. Werd ontelbaar vaak neergeslagen door één of andere rare complicatie, maar stond altijd weer op. Menigeen zou er al lang de brui aan hebben gegeven, na zoveel pech en met zoveel pijn. Maar mama niet. Ze bleef doorgaan.

Tussen alle chemokuren door had mama één belangrijk doel: genieten van haar gezin. En dat hebben we gedaan, we hebben geleefd. Met hoofdletters. Weekendjes weg, weekjes weg, etentjes, op pad met de wensambulance en vooral gewoon veel samen zijn. Daar waren we goed in, we hadden eigenlijk niets nodig, behalve elkaar. We hebben heel veel mooie herinneringen gemaakt.

In 2019 ging mama steeds verder achteruit. Ze besloot dat ze iets achter wilde laten voor haar kleinkinderen (inmiddels was ook mijn jongste zoon geboren). Ze schreef verjaardagskaarten voor ze, eentje voor elk jaar tot aan hun 18^e verjaardag, en kaarten voor speciale gebeurtenissen als het behalen van zwem- en schooldiploma’s. Zodat ze er op die momenten toch nog een beetje bij zou zijn. Zo lief, zo waardevol. Ik besloot dat deze kaarten het verdienden om op een mooie manier bewaard te worden. Ik dacht meteen aan Franka. Ik leerde haar kennen toen we samen werkten op de kinderafdeling en ze haar eigen bedrijf aan het opstarten was. In de jaren daarna bleef ik Box of Memories volgen. Nadat ik contact met haar op had genomen om te vertellen waar ik een Box voor wilde, dacht ze volop met me mee. Ze stelde voor om de geboortekaartjes van mijn zoons te combineren en maakte er een prachtige Box of Memories van. Met daarop zelfs een handgeschreven berichtje van mama. Puur vakwerk.

In de zomer van 2020 zou mama opnieuw oma worden, mijn broer werd vader. Ze schreef in het voorjaar alvast dezelfde serie kaarten voor haar derde kleinkind, omdat het lang niet vanzelfsprekend was dat ze de geboorte zou halen. Ik sprak met Franka af dat ze ook nu een Box of Memories zou maken, zodra de kleine geboren werd en het geboortekaartje klaar was.

Wat ik me toen nooit had kunnen bedenken, was dat Franka een heel andere Box voor me zou gaan schilderen, nog voordat ze toe zou komen aan die voor mijn nichtje… Volkomen onverwacht overleed namelijk mijn vader, halverwege mei. We waren geschokt en lamgeslagen door verdriet. Het was een bizarre tijd. Na het afscheid van mijn vader had ik al snel de behoefte aan een plek waar we de waardevolle spullen van papa konden bewaren. Ik wilde een Box, maar had geen idee hoe ik die vorm wilde geven. Ik ging wederom in overleg met Franka. Zij stelde voor om de vingerafdruk van papa er op te schilderen. Na een heel fijne mailwisseling, waarbij ze steeds snel reageerde en schakelde, ging de Box in productie. Omdat ik ‘m graag cadeau wilde doen aan mama, was er haast bij geboden. Ze ging hard achteruit. Franka dacht mee en zorgde ervoor dat de Box met spoed geleverd werd. Hij werd prachtig. Subtiel en persoonlijk, met een zeer gedetailleerde vingerafdruk. Mama was er heel blij mee en heeft ‘m met trots aan iedereen laten zien.

Tegen alle verwachtingen in heeft mama het gered. Ze had ondraaglijke pijn ondanks enorme doseringen morfine, maar ze moest en zou het halen. En dat is gelukt. Ze heeft de geboorte van mijn nichtje nog meegemaakt en heeft intens van haar genoten. Franka is direct aan de slag gegaan met de Box voor mijn nichtje. Dankzij haar snelle handelen was de Box nog nét op tijd af, en heeft mama deze zelf nog kunnen zien. Enkele dagen later is ze overleden…

En zo klopte ik voor de derde keer binnen drie maanden aan bij Franka, voor een nieuwe Box. Eentje om de spullen van mama in te bewaren. Precies hetzelfde ontwerp als die van papa, maar dan gespiegeld. Met haar vingerafdruk, de tekst van haar rouwkaart en op de achterzijde het gedicht wat ik voor haar had laten schrijven. Ik kon niet wachten tot de Box klaar was. Na het overlijden van mama heb ik de Box van papa mee naar huis genomen en er spulletjes van beiden in bewaard. Hij staat op een mooie, rustige plek in huis, waar ik graag zit. Een paar dagen geleden was ook de Box van mama klaar. Wederom prachtig. Ik heb ze naast elkaar gezet, hun spullen verdeeld, een definitief plekje gegeven. Het geeft rust.

De mooiste herinneringen zitten in mijn hart, maar nu kan ik ook de tastbare herinneringen op een liefdevolle manier bewaren. Onbetaalbaar. Daar ben ik Franka heel dankbaar voor.’

Lieve Moniek, wat jij hebt meegemaakt in de afgelopen korte tijd gun je niemand! Ik dank je vanuit de grond van mijn hart dat je dit bijzondere verhaal voor me op papier hebt willen zetten. Ik wens je heel veel sterkte en kracht voor de komende tijd en hoop dat je t.z.t. weer de rust kunt vinden en het leven weer wat rooskleuriger kunt gaan inzien.

Liefs Franka

– Wil jij ook bekijken welke mogelijkheden er zijn om een vingerafdruk op een box te vereeuwigen of wil je jouw verhaal met me delen? Schroom dan niet om me te bellen of mailen –